Keith Jarret Trio?
Het licht is gedimd voor de start van een nieuwe workshop. De beamer projecteert op het scherm mijn favoriete jazzpianist Keith Jarrett, spelend in zijn trio met Gary Peacock op contrabas en Jack DeJohnette op slagwerk. Ze spelen de ballad I Fall In Love Too Easily. De rust die van deze muzikanten uitgaat, vervult de ruimte met magie. De eerste deelnemers komen binnen. Sommigen lopen in verwarring even terug om op de deur te kijken of ze wel op de juiste plek zijn. Als ze zitten, heet ik hen welkom en stel ik de eerste vraag – ze weten nog niet dat ik diezelfde vraag gedurende de dag nog een keer of tien zal herhalen.
‘Wat denken jullie dat jullie gaan doen op de eerstvolgende werkdag na deze workshop, vlak nadat jullie koffie hebben gehaald en goedemorgen hebben gezegd?’
Na wat geroezemoes komen de eerste reacties, vaak in vragende vorm. ‘Mijn computer aanzetten?’ ‘Mijn mailbox openen?’ ‘Mijn postbakje doornemen?’ ‘Naar de vergadering gaan?’ Ik maak het irritante geluid van een quizbel.
‘RRRENG! Fout geantwoord! Dat is niet wat jullie gaan doen op de eerstvolgende werkdag! Probeer het nog eens.’
Tijd vrijmaken om tijd vrij te maken
In de pogingen daarna komen ze al een stukje dichterbij, maar ik help hen natuurlijk graag. Ik vertel dat ze níét hun mailbox gaan doornemen en dat ze níét naar de volgende vergadering gaan. Wat ze dan wel gaan doen? Ze gaan tijd vrijmaken om tijd te plannen om het boek en de syllabus te lezen en om de kennis die ze hebben opgedaan te overpeinzen. Ze gaan tijd vrijmaken om tijd te plannen om de tips en trucs op hun eigen werkplek toe te passen.
‘Want als jullie dat niet doen…’ – ik kijk de groep even rond – ‘… dan verandert er HEMMENEKS, helemaal niets! Je verandert zelf niet en je omgeving verandert niet. Alles valt terug in de sleur van routine en drukte en alles blijft bij het oude. SOS, Same Old Shit.’
Verleiding
Zoals we hebben gezien, blijkt in de praktijk maar al te vaak dat als we direct na een inspirerende presentatie, workshop of training weer in de routine van de dagelijkse operatie duiken, de opgedane kennis in no time is verdampt. De verleiding van de middellijn is sterker dan wij, zo blijkt.
Halveringswet van Bartjes
‘Zo’n tachtig procent van alle informatie die jullie vandaag van mij ontvangen gaat direct verloren. Zo werkt ons brein nou eenmaal. Het is mijn taak om die resterende twintig procent blijvend te laten beklijven, dat wil zeggen: in jullie langetermijngeheugen te laten belanden. Maar ook op die twintig procent is de Halveringswet van Bartjes van toepassing. Als je niet actief met nieuwe kennis aan de slag gaat, is er morgen van die twintig procent nog maar tien procent van over, overmorgen vijf procent en daarna is het weg.’
Één vraag
Precies daarom heb ik, aan het einde van dit boek vol met kennis en informatie, waarin je op je eigen manier (selectief) hebt kunnen browsen en grasduinen en waarin je bent gewezen op andere bronnen in De kenniskermis die op hun beurt doorverwijzen naar nóg meer informatie, nog maar één vraag over:
Wat denk jij dat je gaat doen op de eerstvolgende werkdag na het lezen van dit boek, vlak nadat je koffie hebt gehaald en goedemorgen hebt gezegd?
De veranderende mens
Een mens wil best veranderen maar hij wil niet veranderd wórden. Dat doen we namelijk liever zelf, op onze eigen manier, wanneer het ons uitkomt en in ons eigen tempo. Maar als het dan eenmaal zover is worden we onvermijdelijk geconfronteerd met het moeilijkste dat er is: we moeten onze gewoontes doorbreken. Die uitdaging is nu aan jou en ik ben benieuwd naar je antwoord.